Prolog

Dzieciństwo to powinna być bajka. Rodzice powinni cię wspierać, a nie bić. Powinni dawać dobry przykład, a co mi dawali? Widok patologii. Ojciec- szanowany biznesmen. Jednak kiedy wracał do domu zamieniał się w demona. Uważana przez wszystkich idealna rodzina, po zmrok zamieniała się w dom krzyków. Musiałam patrzeć jak okłada pięściami mamę. Kiedy zaczynałam ją bronić, bił mnie. W szkole nauczyciele pytali mi się dlaczego chodzę z takimi siniakami. Musiałam mówić, że jestem bardzo niezdarna i ciągle się potykam. A co miałam im mówić? Że ojciec mnie katuje?! Miałam dość tego jak wszyscy na mnie patrzyli, jak mnie obgadywali. Byłam sama, całkiem sama. Z wyjątkiem Zuzy. Wspierała mnie od początku, ona jako jedyna wie, co mi się w domu dzieje. Próbowała mnie już stamtąd wyciągnąć. Bez skutecznie. Gdybym przednią nie weszła to i jej by się oberwało. Była przerażona po tym co widziała, ale nie zostawiła mnie. Kochałam siatkówkę i kiedy zamykałam się w małej komórce, oglądałam w małym telewizorku mecze. Dziś mam 21 lat, a piekło nie kończy się. Załatwiłam sobie pracę fotografa, reprezentacji Polski. Wczoraj byłam zanieść zdjęcia  i ojciec mnie zauważył kiedy wracałam. Zaciągnął mnie za włosy do domu i zostawił na moich plecach ranę w kształcie klamry od paska i podbite oko. 

----------------------------------------

No i jak? 

Jak wam się podoba prolog? :) Proszę, zostawcie po sobie ślad w postaci komentarza. To serio motywuje mnie do dalszej pracy. :D Następny jutro. Do zobaczenia ;*